Over een poppy concert op een chille plek* met muziek uit early times..
YEAH NORA Zangeres Nora Fischer. Je komt van alles over haar tegen- ik noem een New York Times (‘Nora Fischer Bursts the Classical Music Bubble’) en een contract bij label Deutsche Grammophon- maar ik had haar tot 14 april j.l. nog nooit live gehoord. Marnix Dorrestein (gitarist, producer, songwriter) kende ik minder goed. Maar ook hem volg ik vanaf nu op de voet!
SERIEUS LUCHTIG Werk van CD Hush klonk in poptempel Paard. ‘Chille plek’* aldus Dorrestein, waar hun covers van hits uit de barok klonken. Geinig dat steeds meer musici vinden dat goede muziek gewoon móet klinken. Ongeacht datum van ontstaan. Is ook mijn motto trouwens. In dit geval uitgevoerd op instrumenten van nu en met persoonlijke aanpak van deze twee muzikanten. Hun aanpak wordt gevoed door veel ervaring en een ruime blik op muziek. Gedaan met een grote liefde voor de originele makers, klank, samenspel en het betere muziek maken. Gebaseerd op het uitgangspunt dat singer-songwriters altijd hebben bestaan.
CONCEPT Zing over dìe hete nacht, de liefde of de dood. Begeleid het op luit, klavecimbel, Hammond orgel of elektrisch gitaar. Vertolk het vanuit je tenen. Claudio Monteverdi, Patty Smith, Henry Purcell en Daniël Lohues; niks nieuws onder de zon zou je zeggen.
Maar ongedwongen omgaan met muziek die (al eeuwen) vooral op de klassieke muziek podia klinkt. Dat doen er nog veel te weinig. Alhoewel ensemble l’Arpeggiata natuurlijk al jaren bezig is. Los omgaan met grootheden. Dat is ook stappen op lange tenen. Monteverdi, Purcell, Dowland, daar moet je volgens velen van afblijven. Die Oude Muziek-politie heeft het ook dit keer mis wat mij betreft.
FUN
Wat kun je hebben tegen ‘echt, creatief, goed, persoonlijk en speels’ omgaan met klank? Met voel- en hoorbaar plezier muziek maken. ‘Muziek spelen’ heet het toch? Deze aanpak zou ook wel eens dichtbij de aanpak kunnen liggen van de makers destijds: losjes omgaan met akkoordschema’s, liedjes met thema’s die uit het leven gegrepen zijn en zo meer. Al hingen er toen andere tags aan: opera, aria’s en recitatieven. Tot op de dag van vandaag dus voornamelijk uitgevoerd in een 19e eeuwse concertsetting. Wat op zich ook al een rare move was voor die oude muziek. Kom ik vast ooit nog eens op terug.
DRIEDUBBEL GESLAAGD Met groot gemak, oor voor detail, vakkundig en inventief maken ze er wat van, Nora & Marnix. Ze maken er veeeel van. Twee musici. Tig mogelijkheden. Veel doen met weinig. Met maximale muziekmagie tot gevolg!
Fijnzinnige timingen en impro met detail. Songs in sets, afwisselend van sfeer, met tussendoor praatjes van beiden. Deze ongedwongenheid, het speelse. Hier kunnen veel andere topmusici een puntje aan zuigen.
YEAH MARNIX En wat een fijne gitarist zeg. Weet heel precies wat hij doet. ‘Ik kan geen noten lezen’, zie Dorrestein tussen neus en lippen door. Totaal onbelangrijk voor deze echte muzikant natuurlijk. Goede oren, zintuigen open, intunen op elkaar, in klank duiken en spelen maar. En dat deed ’ie. Lekker muzikaal haalde hij van alles uit zijn instrument. Fluisteren, janken, krijsen. Vleugjes western, blue notes. Goeie zangsupport en dan weer een solo. Laat hem maar schuiven en sliden. Fijne timingen ook. Hij imiteert, reageert, geeft en pakt ruimte. Heerlijke speler met gevoelige oren. Dorrestein haalde van alles uit zijn instrument. Veelkleurig in klank en articulatie. Wat Fischer betreft zag en hoorde ik vooral een lief meisje. Haar wilde, woeste, verleidelijke, smerige kant wil ik veel meer. Haar palet is veel rijker dan ze in het Paard- en in deze samenstelling(?)- liet horen.
CONTRAST Hoe moet het voor Fischer en Dorrestein zijn, bedacht ik me nog: als behoorlijke jonkies op een poppodium staan in een popzaal met- zittend- een overwegend 60+ publiek? Waar waren ze eigenlijk? Al die avontuurlijke muziekliefhebbers van alle leeftijden. Net geen (?) uitverkochte kleine zaal in het Paard. Passende locatie voor deze hits uit de (vroeg) barok. Al had het gezien het niveau en imago van de musici én de publieksreacties, echt tig keer uitverkocht moeten zijn. Maar hee, ik klaag niet. Ik hoef er niet voor naar het Lincoln Center New York (waar ze ook spelen), maar kan om de hoek naar een geweldig concert luisteren. Zat lekker vooraan. Deze muziek vraagt op een bepaalde manier ook om ‘klein & contact’. Stadionconcerten hadden ze in de 17e eeuw tenslotte ook niet.
STAGELIGHT Het lichtontwerp hoop ik vaker bij klassieke concerten te zien. Zoals laatst ook al bij festival Rewire. Het voorprogramma in het Paard (lees: de muziek die klonk in de kleine zaal) mag dan wel wat meer op de hoofdact afgestemd worden ( zalen: weet deze muziekverteller en curator te vinden).
Hoe dan ook. Gemiste kans voor al die muziekliefhebbers in Den Haag of was er gewoon teveel leuks te beleven in town? Leuk dat ik cursisten en leerlingen van mij tegenkwam en oude (We are Public) bekenden. Gelukkig komen er meer concerten aan, want ze gaan wereldwijd ontzettend goed. Werken aan nieuw repertoire en lieten een prille cover van Ravel horen als toegift.
Nieuw repertoire= nieuwe concerten= nieuwe kansen. Grijp ze muziekminnaars in Den Haag.
A suivre!