Maar twee zaken zijn nodig voor ultieme werkomstandigheden: muziek én mensen.
Had ik hier al gezegd dat ik zo geniet van mijn werk? Ja, dat komt deels omdat mijn nieuwe werkruimte in gebruik is (na vier jaar tussen de dozen). Mijn werkruimte is Coronaproof waardoor ik instrumentale privéleerlingen, vrienden en meedenkers kan ontvangen. Één op één!
LIVE Wellicht nog belangrijker is het gevoel dat ik krijg van mensen (luisteraars/leerlingen) live tegenover me. Hoeveel of weinig ook in aantal. De concentratie, aandacht en het contact dat er soms bijna met iedereen afzonderlijk én met elkaar is in intieme setting. Dat wordt gevoeld! Door iedereen. Op dit Coronamoment is het een geluk bij een ongeluk te noemen dat ik voor eigen producties, als kleine zzp'er zonder PR-dame-of heer, altijd maar één tot tien handjesvol mensen weet te trekken. Ik kan gewoon blijven werken! Kleinschalig is ..ehh... hot;).
ATTENTION 'Kwantiteit zegt niet alles' is een mantra dat velen met mij zullen herkennen. Makers én podia. Ik was vaak genoeg 1 van de 15, 25, 30 of 50 luisteraars bij concerten in de jazz, hedendaagse en crossover projecten.Velen met mij zouden dus dolblij zijn met een volle Corona-zaal voor een project in eigen beheer met daarbij 50 (of was het nu 30) enthousiastelingen voor eigenzinnige, niet-doorsnee muziekprojecten. Wil je dat laten voortbestaan en makers brood gunnen, dan is subsidie (of sponsoring door liefhebbers- meer mijn ding) natuurlijk nodig. Ga ik vast een andere keer wel weer eens op door..
BLIJ Laat ik verder borduren op mijn blije gevoel. Blij ben ik als ik thuis nieuwe projecten ontwikkel, met mensen spar, mee denk met anderen. Blijer word ik met publiek (lees: musicminded mensen) tegenover me. Samen luisteren naar, sparren over, delen aan de hand van muziek is het leukste dat er is. Met concentratie luisteren. Vraagtekens hebben en de ruimte voelen die te delen en zo te groeien. Heerlijk!
Zo heb ik de komende twee weken op donderdagavond een leuk cluppie mensen tegenover me tijdens Nieuwe Kijk op Muziek, de luistercursus die plaatsvindt in De VAK Delft. Actieve luisteraars! Open luisteraars. Luisteraars op zoek naar muziekhorizonverbeding. Dus bracht ik de derde les Critical Band van James Tenney mee. Uitgevoerd door Modelo62.
Voor velen heftig werk. Voor sommigen een brug te ver. Werk waar (ook) ik in 1e instantie niks mee kon trouwens. Een paar jaar gelee. Totdat ik me er in verdiepte. Precies wat ik ook luisteraars aanraad. Practice what you preach;). Na context werd dat werk van Tenney voor mij wonderschoon. Die 17 minuten ‘valse muziek’ volgens een boze luisteraar vorig jaar in Zuiderstrandtheater. Ook ‘boeiend’ volgens een ander. Een derde werd er ‘blij’ van. Oftewel, voer voor discussie over muziek:). Reden om het nog eens en nog eens te gaan beluisteren. Liefst live natuurlijk;).
HINK-STAP-SPRINGEN Critical Band is vaak aanleiding voor deze Muziekverteller voor een denkpiste over meerstemmigheid. Waardoor na Tenney via Mongoolse keelzang, een raga, volksmuziek, Bono en wat Gregoriaans zomaar dat hoogtepunt uit de 16e eeuw van Cristobal de Morales klinkt. En dat werk ontdekte ik pas echt goed dankzij een intro-opdracht van Tallis Scholars voor Theaters Tilburg. Ook zo'n stuk dat vaak inslaat als een bom. Om andere redenen dan Tenney. Ga ik vast ook een andere keer wel weer op door.
Afhankelijk van de luisterbagage van de luisteraar is Morales een 'bak met gestileerde herrie', 'een wirwar aan geluid' of 'engelachtige schoonheid'. En ja, die verschillende reacties terugkrijgen van luisteraars (van breeduitlachend, via stil genietend tot vol onbegrip nee-schuddend) en glimmende ogen en gloeiende oren recht voor je neus zien, horen én voelen gebeuren. Dat is de waarde die voor mij echt telt. Gelukkig waarderen mijn supporters dat ook op de meer gangbare manier;).
A suivre!